PARKING NIESTRZEŻONY

Nie mam żadnych złudzeń co do merytorycznego poziomu większości programów telewizyjnych, w tym tzw. publicystyczno-informacyjnych, ale też nie widzę powodu, aby odmawiać w nich udziału, nawet w charakterze przypadkowego, epizodycznego rozmówcy. Dlatego, gdy w połowie października br. zostałem zaproszony przez red. Hannę Kordalską-Rosiek z TVP Gdańsk do udziału w ulicznej – na ul. Długiej konkretnie – sondzie, zgodziłem się bez wahania. Zwłaszcza, że dziennikarka reprezentowała telewizję z definicji publiczną, a ponadto – żal było patrzeć jak szerokim łukiem omijają ją kolejni indagowani przechodnie.  

Więcej

Tragedią Polski nie jest wszechwładza żydów, bowiem z nią – w mniej lub bardziej zakonspirowanej formie – mamy do czynienia w większości państw europejskich. Nasz problem to fakt, że dostaliśmy się w łapy tzw. żydów chazarskich – najbardziej tępych, a jednocześnie najbardziej bezwzględnych w realizowaniu swoich plugawych celów. Mongolskie pochodzenie tej hołoty i okoliczności, w jakich przyjęła judaizm rabiniczny za swoją religię wyjaśniam szerzej w tekście „METRYKA KOCZOWNIKA”, toteż tym razem skoncentrujmy się na zagrożeniach, jakie niosą najbliższe wybory prezydenckie z jedynie słusznym faworytem oraz jego ewentualnym – również jedynie słusznym – konkurentem.

Dla zarządców niemieckiej gazety pod tyleż formalnym, co umownym tytułem „Polska Dziennik Bałtycki”, niejaki Tomasz Słomczyński musi być dziennikarzem wyjątkowym. Trudno inaczej wytłumaczyć zmasowaną, zarówno pod względem częstotliwości (codziennie), jak i powierzchni (zawsze na szerokość całej strony) promocję najnowszej książki ww. autora, zatytułowanej „Miejsca przeklęte”. Ponieważ promocji towarzyszy publikacja w „PDB” całych rozdziałów książki, a sam Słomczyński przedstawia się jako „reportażysta”, więc uznałem za wskazane zgłębić treść przynajmniej jednego z nich.

Określenie „Volksdeutsche” użyte zostało po raz pierwszy w 1938 roku w dokumencie podpisanym przez Adolfa Hitlera dla urzędowego zdefiniowania „ludzi niemieckojęzycznych mających niemieckie korzenie jednak nie posiadających niemieckiego obywatelstwa”. 

W marcu br. „Rzeczpospolita” – w ślad za danymi Ministerstwa Finansów – ogłosiła triumfalnie, iż w ciągu 10 lat obecności w UE dostaliśmy z Brukseli 61 mld euro netto, czyli 1,6 tys. na głowę statystycznego mieszkańca Polski. Powiało bezprecedensowym sukcesem…

Więcej

Ten felieton napisałem wprawdzie wcześniej, ale wydarzenia z wtorku, 19 marca 2013 na drodze pod Włocławkiem, sprawiły, że w obronie „kiboli” staję z jeszcze większym przekonaniem. Tragiczny wypadek – z dwoma ofiarami śmiertelnymi i kilkunastoma ciężko rannymi – autobusu, którym wracali kibice gdańskiej Lechii z Gliwic to bowiem szczególnie wymowny przykład wysokiej ceny, jaką trzeba niekiedy zapłacić za miłość do swojego klubu. Więcej

Wysokie odsetki od kredytów (jako efekt wzrostu stóp procentowych), wprowadzenie podwyższonej stawki podatku akcyzowego oraz niekontrolowany napływ samochodów używanych z importu – takie argumenty służą za wytłumaczenie gwałtownego załamania się rynku sprzedaży nowych samochodów w Polsce, efektem którego jest pogorszenie aż o 25 proc. ubiegłorocznych wyników wobec roku 1999. Jest to diagnoza tyleż słuszna, co niepełna, w dodatku – często formułowana na doraźne potrzeby lobby producentów i importerów samochodów. Jego przedstawiciele wierzą, że wystarczy dać ludziom tańsze kredyty, obniżyć cenę samochodów o kilka procent zabieranych dotychczas przez fiskusa w postaci akcyzy oraz pozbawić potencjalnych klientów możliwości kupna pojazdu używanego, sprowadzonego zza granicy, aby znowu zaczął się szturm na salony.

Wiara czyni wprawdzie cuda lecz zwykłym nadużyciem byłoby przenoszenie jej dobrodziejstw na dziedzinę, w której bożkami uczyniono maksymalny zysk, maksymalny obrót, maksymalną dynamikę i maksymalne tempo w nieustającym wyścigu o najwyższe miejsca w mniej lub bardziej wymyślnych rankingach. Pierwsi tę „religię” wypowiedzieli sami klienci, co przekonuje, że jako społeczeństwo nie daliśmy się ogłupić całkowicie. Ba, już doświadczam – na razie nieśmiałych – oznak otrzeźwienia także wśród dealerów samochodowych, robiących dotychczas za pracujące bezszmerowo trybiki w bezwzględnej, internacjonalistycznej machinie próbującej ukształtować polski rynek na swój obraz i podobieństwo.Dziennikarski status sprawia, że często bywam za granicą, toteż od wielu lat mam okazję porównywania np. salonów samochodowych w Polsce i najbogatszych krajach Europy zachodniej. Efekty tego rodzaju konfrontacji wypadają zdecydowanie na korzyść… naszego kraju, przynajmniej pod względem kubatury obiektów, ich wyglądu zewnętrznego, atrakcyjności położenia czy tzw. jedno-znaczności wizerunku (jeden obiekt dla jednej marki). W Genewie widziałem np. salon oznaczony z jednej strony znakami firmowymi BMW, z drugiej zaś… Hondy. Pod Paryżem udało mi się dostrzec „obiekt” agenta Fiata wciśnięty między sklep mięsny i zakład zegarmistrzowski… W okolicach Norymbergii natknąłem się na autoryzowany przybytek Volkswagena przypominający lekko zmodernizowaną stodołę…Niestety, nie są to dla nas obrazki budujące, bowiem doskonale wiadomo, że iście pałacowe inwestycje dealerów rodzimych nie są bynajmniej objawem ich ponad-europejskiej zamożności czy – poza nielicznymi wyjątkami – zbyt wybujałej ambicji. Po prostu, taki standard w kraju bardzo biednym, bo postkomunistycznym, narzucili zagraniczni producenci i importerzy samochodów, zmuszając swoich partnerów do sięgania po lichwiarskie kredyty lub – w lepszym wypadku – wypruwania z siebie żył. Co gorsze, gdy już kompleksy salonowo-serwisowo-magazynowe zostały oddane do użytku zaczęły się następne kontrybucje – od narzucanych odgórnie planów sprzedaży, po zakupy proporczyków, kalendarzy, długopisów i innych gadżetów reklamowych ze ściśle określonych źródeł.

Gdy cztery, pięć lat temu zwracałem uwagę na tę nierówność w traktowaniu dealerów, nawet sami zainteresowani patrzyli na mnie jak na dziwaka. „Przecież – tłumaczyli – samochód to nie kapusta. Musi być sprzedawany w cywilizowanych warunkach. A ponadto – co wybudujesz, to twoje.”

Okazuje się, że niekoniecznie. Część dealerów nie podołała odsetkom od kredytów zaciągniętych w bankach, innych zgubiły odsetki karne od nie sprzedanych samochodów i części zamiennych. Trzeba było pogodzić się z zerwaniem umowy dealerskiej, a czasami – to wariant znacznie gorszy – z utratą prawa do własności, wypracowanej często wysiłkiem kilku pokoleń. Teraz listę plag dopadających przede wszystkim ludzi, którzy podjęli się roli najtrudniejszej, bo związanej z bezpośrednim przekonaniem klienta do oferowanego produktu, powiększyła pogarszają-ca się sytuacja materialna społeczeństwa oraz jego – już nabyte – doświadczenie w rzeczywistych kosztach zakupu na kredyt. Ubywa „jeleni” skłonnych uwierzyć w reklamowe slogany zachęcające do skorzystania z wyjątkowych okazji i zakupu wymarzonego samochodu. Ciekawe, czy ten fakt dotrze do świadomości „kłusowników” dyktujących ponadeuropejskie warunki w kraju cokolwiek odbiegającym od średniej dla tego, jakże pięknego, kontynentu? Henryk Jezierski
(20.02.2001)

P.S.

W bezwzględnej – jak się okazuje – walce o wyrugowanie z rynku motoryzacyjnego jakiejkolwiek konkurencji, niektórzy producenci i importerzy nowych samochodów sięgają po argumenty natury spo-łecznej. Twierdzą mianowicie, że fabryki i autoryzowane sieci dealerskie dają zatrudnienie około 70 tysią-com osób, które mogą stracić pracę, jeśli rząd nie podejmie działań ograniczających import prywatny (Fiat Auto Poland już zapowiedział 10-procentową redukcję).

Otóż, chciałbym nieśmiało przypomnieć, że przy obsłudze importu prywatnego (od sprowadzania używanych aut, poprzez ich remont aż do sfinalizowania transakcji) znajduje źródło utrzymania około 100-tysięczna armia transportowców, mechaników, blacharzy, lakierników, sprzedawców i innych fachowców. To też są ludzie mający prawo do pracy i zarobku. Natomiast to, że akurat nie dają zbytnio zarobić kapitalistom zagranicznym, wcale nie musi być równoznaczne z gorszym traktowaniem. A nawet – wprost przeciwnie…

H. Jez

Czy rabuś może robić za szeryfa? Na to pytanie odpowiadam od razu i z przekonaniem, jakie daje nie tylko fabuła paru westernów: Tak, może ale po co mu to ułatwiać? Tego rodzaju skojarzenie nasunęło mi się po obejrzeniu telewizyjnej migawki, w której jeden z dealerów samochodowych pytany o przyczyny stagnacji w interesie wskazał zdecydowanie na prywatny import samochodów używanych, z których 100 proc. (słownie: sto procent!) to auta powypadkowe. Kontekst powyższej tezy adresowany był wyraźnie do urzędników centralnych, którzy powinni – tak przynajmniej sugerował to wspomniany dealer – wydać dekret ograniczający dotychczasowe możliwości sprowadzania pojazdów zza granicy na własną rękę, zmuszając tym samym amatorów „czterech kółek” do realizacji swoich marzeń wyłącznie w autoryzowanych salonach.

Jedna krótka wypowiedź, a jakże wielki ocean głupoty i braku wyobraźni, przy czym świadomie pomijam tu komentowanie ewidentnego kłamstwa, jakim jest stwierdzenie, że prywatnym importem objęte są wyłącznie samochody powypadkowe.

Uczestnik wolnej gry rynkowej próbujący wykluczyć z tejże gry faktycznych bądź domniemanych konkurentów poprzez wymuszenie na władzy stosownego dekretu przypomina, jako żywo, właściciela dopiero co okradzionego domu, który zgłasza się do złodzieja z prośbą, by ten raczył… obrobić również sąsiada.

Nawet średnio zorientowany obywatel wie, że zasadniczy wpływ na gwałtowny spadek sprzedaży nowych samochodów w Polsce miała polityka fiskalna rządu (zasługująca na miano zwyczajnej lichwy) oraz stosowanie przez krajowych (nie mylić z polskimi) producentów bezwzględnej polityki cenowej. Z jednej strony rosnąca akcyza na paliwa i samochody oraz wysokie stopy procentowe kredytów, z drugiej – ustalanie europejskich cen na auta wytwarzane przez fachowców wynagradzanych kilkakrotnie niżej niż za Łabą…

Oczekiwanie, że w tej sytuacji przeciętny Polak zrezygnuje z trzech posiłków dziennie i kurtki na grzbiet tylko po to, by wejść w posiadanie pachnącego nowością “cacka” i zrobić tym samym przyjemność specjalistom od drenowania rynku, spaliło najzwyczajniej na panewce. Stąd poirytowanie i próby szukania winnych nie tam, gdzie trzeba.

Oczywiście, udający szeryfa złodziej chętnie skorzysta z sugestii swojej ofiary, która sama wskazuje palcem na kolejny, łakomy kąsek. Ponieważ rządowi “ekonomiści” przedobrzyli z akcyzami na paliwa i samochody, tracąc poważne wpływy z podatku dochodowego i VAT, zależnego przede wszystkim od liczby samochodów sprzedawanych w salonach (bo są to samochody najdroższe), więc ochoczo sięgnięto po próbę oskubania importerów samochodów używanych. Już 11 stycznia br. dowiedzieliśmy się o projekcie wprowadzenia nowej, specjalnej akcyzy na auta używane sprowadzane zza granicy, liczonej proporcjonalnie do ich wieku – 6 proc. za pojazd roczny, 12 proc. za dwuletni itd.

Cytowany wcześniej dealer może więc triumfować, bowiem jego życzeniu stało się zadość. Zaręczam jednak, iż jest to zwycięstwo pozorne. Rodacy i tak obejdą tę urzędniczą blokadę, np. sprowadzając do kraju auta niemal fabrycznie nowe (minimalna akcyza!) lecz bardzo tanie, bo… kompletnie rozbite. Salony nie odczują specjalnego napływu klientów, natomiast na naszych drogach pojawią się samochody czterośladowe, niebezpieczne wielokroć bardziej od pojazdów wprawdzie starszych lecz bezwypadkowych. Znów skorzysta armia darmozjadów, czerpiących garściami z budżetu państwa.

Takie są jednak konsekwencje zwykłej głupoty oraz naiwnego przekonania, że złodziej oskubie tylko te ofiary, które zostaną mu wskazane.

Henryk Jezierski
(31.01.2001)